W dyskusji pod poprzednią notką pojawiła się opinia, że socjal jest korzystny dla społeczeństwa i gospodarki. Dla społeczeństwa, bo pozwala "godnie żyć" ludziom niepotrafiącym zdobyć wystarczających środków w inny sposób. Dla gospodarki, bo "kreuje popyt". Jest to rzecz jasna kompletna bzdura.
Socjal jest zły dla gospodarki na kilka sposobów (i, oczywiście, nie generuje popytu, a go zmniejsza: bo pieniądze idące na socjal nie biorą się z powietrza: trzeba je komuś zabrać).
Po pierwsze, zwiększa fiskalizm, bo ktoś na nierobów musi zarobić.
Po drugie, demotywuje do wydajnej pracy, bo co ja się będe spinał, jak przyjdzie UKS i mi zabierze.
Po trzecie, uczy bezradności, bo nawet jak nie będę pracował, to państwo mi da.
Po czwarte, jest niesprawiedliwe.
Po piąte, jest sprzeczne z korzeniami kultury europejskiej. 'A jeśliby kto nie pracował, lepiej żeby i nie jadł".
Po szóste, demoralizuje i tworzy warstwę próżniaczą.
Po siódme, korumpuje system polityczny, bo niepracujących lumpów bardzo łatwo przekupić np. zasiłkami.
Po ósme, sprzyja powstaniu bezproduktywnej biurokracji, bo któś musi socjal rozdzielać.
Redystrybucja powinna byc utrzymywana na minimalnym poziomie. Pomoc potrzebującym powinna pozostawać w rękach fundacyj, instytucyj charytatywnych, kościołów itp. Państwo nie powinno się tym zajmowac, bo nie od tego jest.
Krótko: państwowy system pomocy społecznej jest pomysłem Szatana.
